دندان‌های شیری کودک

روئیدن دندان‌های شیر کودک، نشانه‌ای از رشد و نمو او به‌شمار می‌آید. پس چنانچه کودکی در حدود شش ماهگی دندان درآورد از رشد طبیعی برخوردار است. تأخیر یکی - دو ماهه در این مورد نشانه عدم رشد کافی کودک تلقی می‌شود. مجموع دندان‌های شیری بیست عدد است که به ترتیب زیر بیرون می‌آیند:
▪ دندان‌های میانی پیشین پائین در شش ماهگی به تعداد ۲ عدد که پیش از بیرون آمدن، روی لثه برآمدگی پدیدار می‌شود.
▪ دو عدد دندان‌های میانی پیشین بالا که در ۹ ماهگی نیش می‌زنند. لثه‌ها ورم کرده و بی‌خوابی و بی‌قراری همراه با تشنج به کودک عارض می‌گردد.
▪ چهار دندان پیشین طرفین، دو عدد در بالا و دو عدد در پائین در اواخر یک سالگی پدیدار می‌شوند.
▪ چهار دندان آسیای کوچک اول، از چند نقطه نیش می‌زنند که این روش دو تا سه هفته به طول می‌انجامد، به همین خاطر درد و تورم لثه‌ها را دربر می‌گیرد. رویش این دندان‌ها در ۱۸ ماهگی کودک روی می‌دهد.
▪ دندان‌های آسیا به تعداد چهار عدد در ۱۸ ماهگی تا دو سالگی کودک ظاهر می‌شوند.
▪ دندان‌های آسیای کوچک دوم در ۲۴ تا ۳۰ ماهگی کودک نیش می‌زنند و چون کودک رشد بیشتری یافته، درد و ناراحتی بیشتری احساس می‌کند.
ترتیب روئیدن دندان‌ها ممکن است با آنچه گفته شد تفاوت ناچیزی داشته باشد و به ترتیب تاریخی که اشاره آوردیم تطبیق نکند. قوت و ضعف کودکان و عوامل ارثی در این زمینه مؤثر می‌باشند. این نکته را یادآور شویم: چنانچه کودک حداکثر تا ۹ - ۱۰ ماهگی دندان شیری درنیاورد، نشانه کمبود کلسیم در بدن وی و در نتیجه تغذیه بد و نارسائی او به‌شمار می‌رود.
توجه داشته باشید که: دندان درآوردن کودک، همیشه با عارضه و ناراحتی کودک همراه نیست. اما برخی ناراحتی‌ها نشانه دندان درآوردن کودک است: کمتر احساس گرسنگی می‌کند. بد می‌خوابد و مدفوعش شکل و رنگ طبیعی ندارد. نشیمنگاه او قرمز شده و آب دهانش سرازیر می‌شود. چنانچه لثه‌های او را بنگرید ملتهب و قرمز شده و یک دندان در حال نیش زدن را ملاحظه خواهید کرد. اگر وزنش کاهش نیابد جای نگرانی است.