چرا جوانان دلمرده اند؟

یادش به خیر ، دوران کودکی من وهم نسلانم برای خودش جذابیت هایی داشت ؛ پرسه زدن درخاک وگل وبعد بازی های گروهی کمی بعد ورزش های مختلف وسرانجام فوتبال جزء جدانشدنی زندگی هر روز مابود . زمان گذشت ودوران نوجوانی
ماچونان رعدی دربهار آمد وبی خبر رفت ، کم کم پای وسایل ارتباطی جدید به خانه ها باز شد ؛ ابتدا تلویزیون یک شبکه ای که برنامه هایش را از بعد از ظهر می آغازید وقبل از نیمه شب به اتمام می رساند ،بعد شبکه های دیگر وشبانه روزی شدن این رسانه وکمی بعدترماهواره وهمزمان رایانه.
نوجوان امروزی ما باهوش است،خیلی چیزها رامی فهمد ،روند آموزش را وارونه کرده است به گونه ای که بزرگسالان را وادار کرده خودآگاه وناخودآگاه از وی بیاموزند .. این ها کارکرد همین رسانه هاست ودراین باره نمی توان تردید کرد اما...
نشاط وشادابی نوجوان دیروزی رادرچهره همسالان امروزیش کمتر می توان یافت از بازی های گروهی وتعامل مستقیم میان دوستان خبری نیست وخانواده ها بیش از حد مراقبند که دلبندانشان دست به سیاه وسفید نزنند که شاید...
کار بارایانه واینترنت ،نشستن درگوشه ای وپیداکردن اطلاعات ، خلوتی بی تحرک لازم دارد ودر درازمدت ممکن است نوعی انزوا ،خمودی وبریدن از جمع را برای فرد به ارمغان آورد واین از دستاوردهای منفی تکنولوژی زمانه ماست .
به نظر می رسد برای جبران کاستی های کار با رسانه ها باید نوجوانان وحتی بزرگسالان را تشویق کنیم که درحرکتهای گروهی ، تیم های ورزشی ، انجمن های علمی وتشکل های دولتی وغیر دولتی عضو شوند تااز این رهگذر کاستی های حرکتی را جبران نموده واز راه این تعامل به بخش مهمی از یادگیری مفاهیم ارتباطی که فقط از راه ارتباط بین هم سالان ایجاد وتقویت می شود دست یابند .
این موارد دستورالعمل نیست نوعی هشدار است ابتدا برای خودم وسپس برای دیگران حتی اگر کسانی آن رانپسندند ومخالفش باشند.

منبع : مجله الکترونیکی سده لجان